فخر فروشی با منوی رستوران !

فخر فروشی با منوی رستوران ! 
این قیمتها در غذاهای فرنگی با اسامی عجیب و غریب خود سر به فلک می گذارد و در برخی غذاها به 120 هزار تومان هم می رسد.

در سال های اخیر، شاهد رشد قارچ گونه انواع و اقسام رستورانها و فست فودها در محله های تهران هستیم که در رقابت با یکدیگر در جلب مشتری بیشتر، تلاش دارند هم مکانشان را لوکس و اعیانی تزیین کنند و هم انواع و اقسام غذاهای عجیب و غریب ایرانی و فرنگی را در منوی خود جای دهند.

جهان نوشت:

چندی پیش در خبرها آمده بود که سرمایه داران بزرگ تهرانی بر سر تصاحب یک رستوران بزرگ در آسمان خراش تهران با یکدیگر دست و پنجه نرم می کنند و هر یک با دادن رقم پیشنهادی بالاتر و برقراری لابی، سعی در به دست آوردن آن دارد.

مدتی پیش نیز در بیلبوردهای تبلیغاتی اتوبان همت و صدر و چند اتوبان دیگر برای نخستین بار، شاهد تبلیغ افتتاح یک رستوران بزرگ در یکی از مراکز خرید و شلوغ تهران بودیم.

رستوران دیگری نیز با سر و صدای زیاد و تیزرهای تلویزیونی فراوان در یکی از مناطق اعیان نشین تهران افتتاح شد تا بتواند اوقات خوشی را به مشتریانش هدیه کند.

اما به راستی، چرا در سال های اخیر، شاهد رشد قارچ گونه انواع و اقسام رستوران ها و فست فودها در محله های تهران هستیم که در رقابت با یکدیگر در جلب مشتری بیشتر، می کوشند هم مکانشان را لوکس و اعیانی تزیین کنند و هم انواع و اقسام غذاهای عجیب و غریب ایرانی و فرنگی را در منوی خود جای دهند.

نکته جالب توجه اینجاست که دسته ای از این رستوران ها که بسیار شیک هستند و برای خود نامی در کرده اند، به هیچ وجه در قید قیمت مناسب به مشتری نیستند و بر این باورند چون برای رستوران خود خرج کرده اند و غذاهای خوبی را نیز به مردم می دهند، باید در ازای این خدمات، قیمت گزافی نیز از مشتری بخواهند.

جالبتر اینجاست که در بسیاری از مواقع، می بینیم که مردم برای ورود به این رستوران ها، ساعت ها در صف انتظار می ایستند و در پایان، با طیب خاطر، تراول های ریز و درشت را تحویل صندوقدار می دهند.

در برخی از این رستوران ها هزینه خوردن غذا با کشورهای حاشیه خلیج فارس برابری می کند. برای نمونه، یک پرس فیله تک کبابی مخصوص در یکی از این رستوران های تهران به قیمتی بالاتر از پنجاه هزار تومان عرضه می شود و یا در رستوران دیگری یک پرس ماهی قزل آلای وحشی همراه با مقدار کمی خاویار به قیمت هشتاد هزار تومان به فروش می رسد.

غذاهایی در رنج قیمتی بیست هزار تومان به بالا در منوی اینگونه رستوران ها به وفور یافت می شود. قیمت ماهیچه، میگو، شیشلیگ و ... نیز به زیر 25 تا 30 هزار تومان نزول نمی کند.

این قیمت ها در غذاهای فرنگی با نام های عجیب و غریب خود سر به فلک می گذارد و در برخی غذاها به 120 هزار تومان هم می رسد. جالب اینجاست که محتویات همان غذاهای گرانقیمت فرنگی از چند عدد سیب زمینی و قارچ و میگو و سبزیجات به همراه سس و چاشنی های مخصوص تجاوز نمی کند.

رستوران داران بر این باورند، علت قیمت بالای این غذاها مخفی بودن طرز پخت و فوت و فن های آشپزی آن است!

در برخی از رستوران های سنتی، قیمت ها موج سرسام آوری به خود گرفته است و به بهانه پخش موسیقی زنده، دیزی سنگی با قیمت سی هزار تومان عرضه می شود. در این رستوران ها، یک قوری چای به همراه یک ظرف کوچک خرما، هشت هزار تومان به مشتری داده می شود!

فست فودها نیز در این عرصه رقابت بیکار ننشسته اند و آنهایی که کمی نام و نشان در کرده اند، پیتزاها و ساندویچ هایی با نرخ های بالای بیست هزار تومان عرضه می کنند. پیتزایی که تنها تفاوتش با دیگر پیتزاها داشتن مقدار بیشتری گوشت و قارچ و یک خروار پنیر پیتزاست.

در برخی از رستورانها که منوی باز دارند و یا ورودیه دریافت می کنند، قیمت غذاها سر به فلک می کشد. به طور متوسط، این ورودیه به پنجاه هزار تومان می رسد؛ اما در یکی از این دست رستوران ها، مشتریها باید برای ورودیه تا نفری 150 هزار تومان هم پرداخت کنند. البته در عوض مشتری هم می تواند تا هر میزان غذا که خواست میل کند.

جای بسی تأسف است که چند عدد از این رستوران ها با قیمت های گزافشان پاتوق ملاقات های بیرون از چهارچوب اداری مسئولان و دیپلماتها با یکدیگر شده است.

به هر روی، به نظر می رسد علاوه بر نظارت ضعیف دستگاه های مربوط بر امر رستوران داری و قیمت های عرضه شده در آنها، افزایش مصرف گرایی و گرایش مردم به سمت استفاده از کالاهای لوکس و مدرن مانند صرف غذا در یک مکان آنتیک و البته برگزاری مهمانی های خود در چنین رستوران هایی برای خودنمایی بیشتر، منجر به رشد قارچ گونه اینگونه رستوران ها شده است.